جوانان معترض را دریابیم

ابراهیم آقازاده

صد البته هیچ شبهه ای در این رخداد وجود ندارد که در بین معترضین ؛اغتشاشگرانی وجود دارد همانانی که به انواع سلاح گرم و سرد مجهز شدند، همانانی که به آموزش مداوم و ترویج خشونت و فضاسازی تلویزیون ۲۴ ساعته یکی از کشورهای حوزه خلیج فارس که از قضا کشورشان به صورت قبیله ای اداره می شود و سعی در به انحراف کشاندن و به مسلخ بردن اعتراضات و تبدیل آن به اغتشاشات رادارند دل بسته اند. در این موضوع هم هیچ شکی نیست لیدرهای اغتشاشات اگر وابسته به خارج نشینان نباشند، دست کم فریب وعده های آنان را خوردند ولی چه کسی در این کشور باید فریادهای معترضین را بشنود و صف معترضین از اغتشاشگران را تفکیک نماید؟
برابر داده های آماری مرکز آمار ایران به ترتیب۱۴،۱۲،۱۲ میلیون نفر دهه های هفتادی،هشتادی و نودی داریم، از دیگر سو برابر آمار همان مرجع، طی پنج سال گذشته سبد مصرفی ایرانیان ۵/۴ ،مسکن۱۴ و اجاره بها ۵ برابر شدند، آمار ازدواج و طلاق چند برابر شده است؟ رشوه و اختلاس و فساد اداری چه؟ از همه مهمتر چند درصد برای دهه های هفتاد و هشتاد اشتغال ایجاد کردیم ؟ نگارنده در سال ۶۴ زمانی که ۲۰ ساله بودم با مدرک فوق دیپلم استخدام و در سازمان مربوطه تا مقطع دکتری ادامه تحصیل داده و از مزایای آن هم استفاده کردم ، این درحالی بود که امکان استخدام دربانک ها، نیروهای مسلح و تقریبا همه ی ادارات مهیا بود و جوان آنروزی انتخاب گر استخدام بود! اکنون ما در خصوص استخدام جوانان معترض کف خیابان که فرزندان این مرز و بوم هستند چه کار کردیم؟ جز اینکه سن استخدام آنان را به ۴۰ سال رساندیم؟! در حالی که من در ۴۹ سالگی بازنشسته شدم . آمار محرمانه ی خودکشی و رشد فزونی طلاق بخاطر مهریه، بیماری های روحی و روانی و حداقل افسردگی در این قشر تا به کجا هست؟
آیا می شود جلوی اذهان و چشمان پرده کشید؟ متاسفانه برخی مسئولین به جای حداقل ؛ ایجاد ترس در جوانان معترض، بذر خشونت را درآنها بارور ساخته و با ادبیات عناد و لجاجت و گاهی مواقع از موضع قدرت به گفتگو فرا می خوانند! جالب آنکه سیاست واحدی هم در برخورد با ناملایمات مشاهده نمی شود ، سیاست رسانه ای و میدانی صحیح و حداقل مدیریت شده وواحدی هم وجود ندارد چه اگر وجود داشت می توانستیم مانع جهت دهی رسانه های آن سوی مرزها به افکار عمومی در باب “روایت اول” داشته باشیم.می گوئید دشمنان از اعتراضات سوء استفاده کردند! صد البته این چنین هست ولی شما چه استراتژی برای فرونشاندن اعتراضات دارید؟ وقتی خودتان آمار می دهید« ۵۵% موافق اعتراضات و ۱۰% موافق اغتشاش هستند ،وقتی به این نتیجه رسیدید ۶۰% جمعیت مورد تحقیق تان مسائل اقتصادی و معیشتی و ۲۰% هم فساد اداری و عدم اصلاح ساختار اداری را دلیل اصلی اعتراضات می دانند»(۱) آیا صورت مساله برایتان حل نشده است؟ آیا دولتمردان واقعا نمی دانند جراحی اقتصادی اخیر؛ دست دولت را درجیب مردم برده است؟ چرا که به جای اصلاح همزمان دستمزدها و درآمدها یک طرفه به اصلاح هزینه ها رفته و فقط این قسمت آخر راهمواره با کشورهای منطقه مورد سنجش قرار می دهند چرا حرفی از درآمد و دستمزد آنان به میان نمی آید؟
آیا فکر نمی کنید خشم جوانان معترض از فقر، تبعیض ،تورم، بی عدالتی ، فساد اداری، عدم اشتغال و عدم امید به آینده نشات گرفته است ؟ آیا واقعاهر معترضی اغتشاشگر است؟ چرا صفت «مطالبه گر» به معترضین نمی دهیم و اعتراض آنان را به رسمیت نمی شناسیم؟
وقتی برابر آمارهای خودتان طی پنج سال گذشته؛ مصرف سرانه گوشت هر ایرانی از ۱۲ کیلو به ۴ کیلو تقلیل یافته است وقتی خودتان اذعان می کنید « خط فقر به ۱۸ میلیون و ۲۹۰هزار تومان رسیده است»(۲) آیا تنها ۲ داده فوق و بردن ۷۰% جمعیت به زیر خط فقر کافی نخواهد بود که کشور را دچار بحران سازید؟ آیا همه ی مشکلات ریز و درشت معیشتی و اقتصادی را به گردن بیگانگان و در راس آنان به آمریکا و رژیم منفور صهیونیسم انداختن فرافکنی نیست؟ مگر اکثر کاندیداهای ریاست جمهوری اخیر در بحبوحه ی انتخابات مدعی نبودند ۲۰%مشکلات کشور به تحریم ها و ۸۰%آن به سوء مدیریت ها برمی گردد؟ امروز تقریبا همه ی آنان در مستند امور هستند چرا در قبال ادعاهایشان پاسخگو نیستند؟
قدرمسلم اینکه دولتمردان چاره ای ندارند جز به نصایح خیرخواهانه ای که امروز از سوی دلسوزان تمامیت ارضی و سرنوشت جوانان معترض در تریبون های مختلف گفته می شود تن داده و به مطالبه ی عمومی جوانان معترض سرخم فرود آورده و فضای یکدلی و صمیمت در کشور را رقم بزنند و درنهایت جوانان معترض را دریابند.

پی نوشت:
۱- رئیس نهادهای نمایندگی رهبری در دانشگاه ها حجت الاسلام مصطفی رستمی
۲- رئیس کمیته دستمزد کانون شوراهای اسلامی کار فرامرز توفیقی